Zoals is te zien aan de naam van de groep en ook aan het ontwerp van de hoes draait het hier om Eric Dolphy en wel in het bijzonder om diens beroemde Blue Note album Out to lunch. De bezetting is ook vrijwel identiek aan die op het album van Dolphy, hij speelde altsax, fluit en basklarinet, Freddie Hubbard trompet, Bobby Hutcherson vibrafoon, Richard Davis contrabas en Anthony Williams drums. Hier horen we Clément Gibert op basklarinet, klarinet en saxofoon, Guillaume Grenard op trompet, bugel en dwarsfluit, Mélissa Acchiardi op vibrafoon, Christophe Gauvert op contrabas en Christian Rollet op drums.

Indolphylités is een nieuwe band binnen het collectief ARFI (Association à le Recherche d’un Folklore Imaginaire), het is een gezelschap van professionele musici, opgericht in Lyon in 1977, van hedendaagse jazz tot geïmproviseerde muziek, allerlei stromingen zijn vertegenwoordigd in Arfi, La Marmite Infernale is het grote orkest, dan zijn er nog Les Incendiaires, Babel Orkestra, Villerd/Ayler Project II, Orpheux Mix om er maar enkele te noemen. Ook Indolphylités hoort er toe, in november 2019 maakten ze hun debuut op het Djazz Nevers Festival in Frankrijk. De verleiding was natuurlijk te groot om Out to lunch van Dolphy te draaien en dan dringt zich een soort van vergelijking op en dat moet gezegd, het gaat echt om twee verschillende albums, het spel van Dolphy valt niet te evenaren en ook aan kopiëren heeft Gibert zich niet schuldig gemaakt en dat geldt ook voor de andere muzikanten. Maar de sfeer en de karakteristiek van het originele album hebben ze perfect weergegeven, de spannende muziek en de unieke klankkleur het is er allemaal, maar de muziek van deze Franse Dolphy “volgelingen” slaat toch een geheel eigen weg in, terecht natuurlijk, niemand zit te wachten op een kopie, bovendien zit niemand te wachten op een soort van imitatie.

Met Monk en Mingus behoort Dolphy tot mijn absolute jazzhelden dus mijn interesse voor de cd van dit Franse gezelschap lag voor de hand, maar het resultaat overtreft al mijn verwachtingen. Er zijn dezelfde titels als op de originele lp zoals “Hat and Beard”,” Something sweet, something tender”, “Gazzelloni”, “Out to lunch”en “Straight up and down”, maar ook eigen composities met een knipoog naar de originele titels zoals “Quelque chose de doux, quelque chose de tendre”en “Out to punch” en dan is er ook nog “Damné soit le premier”. Allemaal fantastische muziek, zeker gebaseerd op het beroemde album van Dolphy, maar ook zonder die connectie zou dit album op eigen benen ver boven de middelmaat uitsteken en een gooi doen naar mijn top tien van dit jaar. Gibert en zijn companen volstaan hier niet met een sjablone van het origineel, maar leggen hun eigen klemtoon en muzikale inkleuring die niet altoos die van Dolphy volgt. Hier past misschien een kleine terugblik naar Out to lunch van Eric Dolphy, het album kwam tot stand doordat er studio ruimte ter beschikking was en Dolphy met een inderhaast bijeen gesprokkeld aantal (top) muzikanten in een halve dag dit album opnam in 1962, inmiddels behoort het tot de absolute top van jazz albums. Het was zijn laatste opname in de V.S., de originele hoestekst eindigt met de volgende mededeling over zijn directe toekomst : “I’m on my way to Europe to live for awhile. Why? Because I can get more work with there playing my own music, and because if you try to do anything different in this country, people put you down for it”. Dolphy vertrok met het Charles Mingus Quintet naar Europa, nam daar zijn laatste album op met de Nederlanders Misja Mengelberg, Jacques Schols en Han Bennink (Hilversum 1964) en overleed in Duitsland omdat men niet op de hoogte was van zijn suikerziekte. Ondanks zijn veel te vroege overlijden behoort hij wel tot de grootheden uit de moderne jazz, zijn invloed op het werk van John Coltrane was niet gering.

Maar het gaat hier natuurlijk om de Franse groep Indolphylités, echte liefhebbers van zijn muziek zoals hun naam al weergeeft en niet alleen als fan van Dolphy, het moet gezegd dat ik nimmer een jazzgroep dichter bij Dolphy heb horen komen zonder hun eigen identiteit te verliezen, wederom een geweldig bewijs van de superieure kwaliteit en veelzijdigheid van de Franse jazz. In de klassieke muziek verschijnen er al een eeuwigheid albums met weer nieuwe vertolkingen van de muziek van Bach, Beethoven en Mozart en dat wordt alom geapprecieerd en toegejuicht, dus waarom niet een eerbetoon aan een van de grootste en minst bejubelde jazzcoryfeeën Eric Dolphy, het werd tijd en dit Franse gezelschap heeft dat prima gedaan en daarmee zichzelf volop in het voetlicht gezet, hulde !

Jan van Leersum.